Odwzorowanie quasi-stereograficzne WIG

Odwzorowanie quasi-stereograficzne WIG (Wojskowego Instytutu Geograficznego) jest równokątnym, azymutalnym odwzorowaniem powierzchni elipsoidy obrotowej na płaszczyznę. Odpowiada ono stereograficznemu odwzorowaniu kuli o promieniu

Ro = √Mo No

gdzie:

Mo – promień krzywizny południka
No – promień krzywizny przekroju poprzecznego I wertykału dla centralnej szerokości.

Siatka geograficzna odwzorowuje się na płaszczyźnie jako zespół krzywych, bardzo mało różniących się od łuków kół. W celu zmniejszenia bezwzględnej wartości zniekształceń liniowych w odwzorowaniu płaskim zmniejsza się promień Ro kuli w pewnym niewielkim stosunku, zwanym stałą skali. Przy zastosowaniu tej stałej płaszczyzna odwzorowania staje się płaszczyzną sieczną (rys.4 a). W ten sposób można zmniejszyć do połowy bezwzględną wartość zniekształceń długości.

Rys. 4 a, b, c. Odwzorowanie WIG.

Metodę tego typu odwzorowania stereograficznego dla elipsoidy podał w 1924 roku astronom francuski Roussilhe, tworząc odwzorowanie równokątne i azymutalne. Oparł się on na założeniu, że zniekształcenia długości powinny wynosić maksimum 1:1000 w obszarze o promieniu 500 km od punktu głównego oraz że obliczenia tych zniekształceń powinny być proste.
Profesor dr Lucjan Grabowski z Politechniki Lwowskiej uprościł wyprowadzenie wzorów matematycznych dla odwzorowania Roussilhe’a, a oficerowie WIG F. Biernacki i J. Słomczyński w 1930 roku zastosowali to odwzorowanie do obszaru Polski.
Odwzorowanie Roussilhe’a zmodyfikowane dla terenu Polski nazwano odwzorowaniem quasi-stereograficznym Wojskowego Instytutu Geograficznego (rys. 4 b).
Odwzorowanie to było podstawą do konstrukcji polskich map topograficznych w okresie międzywojennym. Punkt główny odwzorowania quasi-stereograficznego WIG obrano
w punkcie o współrzędnych: φ = 52° , λ = 22° E.Gr.
Płaszczyzna odwzorowania wskutek zastosowania stałej skali równej 1:2000 (skurczenie lub zmniejszenie w stosunku 0,9995) stała się płaszczyzną sieczną przecinającą elipsoidę wzdłuż elipsy zbliżonej do okręgu koła o promieniu około 284 km od punktu głównego (rys.4 b). Na obwodzie koła nie ma zniekształceń długości, wewnątrz koła występuje skurczenie, a na zewnątrz koła rozciągnięcie obszaru podlegającego odwzorowaniu (rys.4 c).
Odwzorowanie to jest szczególnie przydatne do przedstawiania obszarów, których granice mają kształt regularny, zbliżony do okręgu leżących w szerokościach umiarkowanych. Punkt główny odwzorowania powinien znajdować się w pobliżu punktu środkowego odwzorowywanego obszaru (rys.5). Południk przechodzący przez punkt główny nazywany jest południkiem środkowym. Południk środkowy odwzorowuje się jako odcinek linii prostej.

Rys. 5. Punkt główny jako element lokacyjny odwzorowania quasi-stereograficznego.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *